"Cofnij się w czasie i poczuj jak historia ożywa w The Royal Baths! Ten oszałamiający ogród jest czymś więcej niż tylko ładnym miejscem, to miejsce, w którym można naprawdę zanurzyć się w przeszłości. Kto jest gotowy na zwiedzanie? 🤩 #TheRoyalBaths #HistoryIsAlive #GardenGoals"

Dla mieszkańców Warszawy letnia rezydencja ostatniego króla Rzeczypospolitej stanowi najszczęśliwsze miejsce w stolicy, a dla turystów jest miejscem, które koniecznie trzeba odwiedzić.

Z jakiego powodu powstały Łazienki Królewskie?

Łazienki Królewskie to coś więcej niż tylko piękny ogród; to miejsce, w którym można poczuć, że "historia jest czymś żywym". Historia budynków i otoczenia stała się tu sceną dla wydarzeń, uczestnicząc równocześnie w nich samych. Architektura i sztuka łączą się z pory roku, zmieniającym się światłem, kolorami i zapachami przenoszonymi przez wiatr. Łącząc przeszłość z teraźniejszością, ludzi z przyrodą, tworzą one genius loci - ducha tego niezwykłego miejsca. 1262 rok to początek historii tego miejsca, kiedy to książęcy jazdowski gród został zniszczony przez najeźdźców. Upamiętnieniem tej daty jest kolumna postawiona na skarpie przy Alei Ujazdowskiej. Ta kolumna otwiera historię Łazienek i Warszawy.

Książęta mazowieccy panowali na Jazdowie, a rezydencja królowej Bony oraz Anny Jagiellonki znajdowała się w tym miejscu. W czasach Zygmunta III Wazy powstał Zamek Ujazdowski, a dwa pawilony - Ermitaż i Łaźnia, wybudowane przez Tylmana z Gameren - dodały powiew luksusu. Wnętrze Łaźni kryło centralną salę stylizowaną na grotę, a jej symbolika odnosiła się do starożytnej Grecji i Helikonu. Przypominała ona źrodło wypływające spod kopyt Pegaza, wokół którego tańczyły muzy, oferując natchnienie poetom i artystom.

Stanisław August zainspirowany Łaźnią Lubomirskich w 1764 roku szukał miejsca na letnią rezydencję królewską, ostatecznie decydując się na Ujazdów. Dzięki architektom, pochodzącym z Włoch Dominikowi Merliniemu i Janowi Chrystianowi Kamsetzerowi z Drezna, barokowy pawilon przekształcono w neoklasyczny Pałac na Wyspie. Wzorowany na włoskich modelach, takich jak Villa Borghese, Villa Albani, Villa Medici czy Villa Ludovisi, pałac miał symbolizować marzenie o idealnym, nowoczesnym i suwerennym państwie.

Budowa Pałacu na Wyspie, wraz z dekoracjami malarskimi i rzeźbiarskimi, jest odzwierciedleniem programu politycznego króla. Wybudowanie Sali Balowej rozpoczęło się w czasie Sejmu Wielkiego (1788-1792) i uchwalenia nowoczesnej Konstytucji 3 maja w 1791 r. Dekoracja Sali Balowej wyraża postępowe nastawienie króla oraz przekonanie, że Rzeczypospolitej będzie przyznana suwerenność. Przez postacie Heraklesa Farnese i Apolla Belwederskiego, ustawione nad marmurowymi kominkami, Stanisław August przedstawił się jako król inteligentny i silny, który będzie walczył z chaosem, a jego społeczeństwo będzie wzrastać dzięki wiedzy i sztuce. W centralnym salonie Pałacu na Wyspie, Stanisław August nawiązał do biblijnego króla Salomona. Malowidła Marcello Bacciarellego, zniszczone podczas II wojny światowej, przedstawiały Sen Salomona, Sąd Salomona, Naradę Salomona z królem Hiramem nad budową świątyni, Odwiedziny Królowej Saby, Poświęcenie świątyni Jerozolimskiej i Salomona składającego ofiary bożyszczom według życzenia swoich oblubienic. W Sali Salomona, mądrość została wywyższona jako podstawowa cnota dobrego władcy.

Przeprowadzenie rozbudowy w siedzibie królewskiej

Król nigdy nie zobaczył swojej wizji ukończonej przebudowy barokowej Rotundy pałacu na Wyspie, która miała stanowić panteon władców Polski. Stanisław August nadał mu treść, którą miał reprezentować łaciński napis obiegający wnętrze: UTILE MUNDO EDITI IN EXEMPLUM ("Na pożytek światu postawieni, jako wzor" - cytat z X księgi Wojny domowej Lukana). Posągi czterech polskich królów (Kazimierz Wielki, Zygmunt I Stary, Stefan Batory i Jan III Sobieski) zostały ustawione w niszach, a marmurowe popiersia trzech rzymskich cesarzy (Trajan, Tytus i Marek Aureliusz) umieszczono nad przejściami do sąsiednich sal. W kopule Rotundy umieszczono tonda przedstawiającego cztery cnoty charakteryzujące dobrego władcę: Męstwo, Mądrość, Sprawiedliwość i Łaskawość.

Podczas tworzenia Pałacu na Wyspie, kolejne budowle i pawilony powstawały równolegle w ogrodzie. Widok Amfiteatru Jana Chrystiana Kamsetzera, od tarasu przed Pałacem na Wyspie, nawiązuje w swojej architekturze do ruin Herculanum i Forum Romanum. Zaprojektowany na duże wydarzenia teatralne amfiteatr może zmieścić tysiąc osób.

Po wschodniej stronie pałacu znajdowała się Wielka Oficyna, która została przebudowana przez warszawskiego architekta Jakuba Kubickiego w 1822 roku. Została ona oddana Szkole Podchorążych Piechoty i to właśnie tutaj, 29 listopada 1830 roku, Piotr Wysocki poprowadził powstanie. Jego pomnik można zobaczyć w niedalekiej okolicy. Obecnie budynek, zwany Podchorążówką, jest nowoczesną przestrzenią wystawową.

Na zamknięciu drogi z miasta, wschodniej części Zwierzyńca, znajduje się Pałac Myślewicki, który pierwotnie miał służyć Stanisławowi Augustowi, a później był przekazany jego bratankowi, księciu Jozefowi Poniatowskiemu. W latach dwudziestolecia międzywojennego jeden z apartamentów zajmował wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski, a jego pomnik stoi obok pałacu. W murach pałacu zachowały się oryginalne malowidła Jana Bogumiła Plerscha, zawierające w sobie włoskie widoki i sceny mitologiczne. Pałac Myślewicki stał się również miejscem ważnych wydarzeń politycznych w XX wieku. W latach 1958-1970 odbywały się tu tajne rozmowy chińsko-amerykańskie. 17 sierpnia 1989 roku Lech Wałęsa, Roman Malinowski i Jerzy Joźwiak podpisali tu porozumienie o koalicji Solidarności, ZSL i SD, co doprowadziło do powołania Tadeusza Mazowieckiego na premiera - pierwszego niekomunistycznego szefa rządu po zakończeniu II wojny światowej.

Biały Dom, klasycystyczny pawilon, został wzniesiony przy Promenadzie Królewskiej i doskonale wpisuje się w otaczający go krajobraz ogrodu. Artystyczny program ideowy, wykorzystujący pierwszy w Polsce groteskowy ornament, został stworzony przez nadwornego malarza Jana Bogumiła Plerscha. Jego poetycki i odrealniony świat połączył realistyczne motywy z wytworami wyobraźni artysty. Stanisław August w dekoracjach Białego Domu z 1777 r. ukazał władzę jako boskie pomazaniec, który jedynie może zapewnić narodowi bezpieczeństwo, dobrobyt i szczęście. Świat w którym król jest Apollo, władcą idealnego państwa, w którym zapanuje złoty wiek, dzięki jego mądrości, sprawiedliwości, szlachetności, roztropności i wielkoduszności, a także pracy i zaangażowaniu obywateli.

Kilka lat po zacieśnieniu swojego wizerunku, Jan Bogumił Plersch w Teatrze Królewskim w Starej Oranżerii wystawił Stanisława Augusta w postaci Apolla na kwadrydze (1787-1788). Król otoczony najwyższymi dramaturgami, w tym Sofoklesem, Szekspirem, Molierem i Racine'm, ukazany został jako "Słońce umieszczone w centrum wszechświata […] jakby na tronie królewskim zasiadając, kierujące rodziną planet, krzątających się wokół". Stanisław August nawiązał tu nie tylko do mitologii czy wzorcow z Wersalu, ale również do heliocentrycznych teorii. Na plafonie była również niezachowana kurtyna, która ukazywała Apolla prowadzącego muzyków zebranych na Helikonie, którym stały się Łazienki. Dekoracja w Teatrze Królewskim w Starej Oranżerii symbolizowała nie tylko wizję doskonałego państwa rządzonego przez króla-Apolla, ale także alegorię mecenatu i kolekcjonerstwa królewskiego.

Kolekcje Stanisława Augusta

Kolekcje Stanisława Augusta to zbiór artefaktów, dzieł sztuki i pamiątek zgromadzonych przez ostatniego króla Polski.

W kolekcji Stanisława Augusta można było znaleźć reprezentatywny zbiór sztuki, w skład którego wchodziły malarstwo, rzeźby, grafiki i numizmaty europejskich i polskich artystów. Założeniem Króla było, że połączenie tej kolekcji z architekturą tworzyło dzieło totalne, które miało stać się pierwszym publicznym nowoczesnym muzeum w 1792 roku. Nie traktował on jednak sztuki pięknych jedynie jako estetycznej dekoracji swojej siedziby, lecz jako części programu obejmującego kwestie polityczne, społeczne i gospodarcze. Celem było wspieranie naprawy Rzeczypospolitej i budowanie świadomości narodowej, poprzez kształtowanie kultury duchowej narodu, aby przyczynić się do jego odnowy.

Szczególną uwagę należy zwrócić na dwie najważniejsze galerie - obrazów w Pałacu na Wyspie i galerię rzeźby w Starej Oranżerii. Inwentarz z 1795 roku, Catalogue des Tableaux appartenant a Sa Maj. Le roi de Pologne 1795 (Katalog obrazów należących do Jego Królewskiej Mości Króla Rzeczypospolitej Polskiej 1795), daje pełny obraz królewskiej kolekcji. Zawiera on 2289 dzieł najważniejszych artystów europejskich XVII i XVIII wieku, które były wystawiane w królewskich rezydencjach, głównie w Łazienkach i na Zamku Królewskim. Artyści holenderscy byli najliczniej reprezentowani. Do najcenniejszych należą obrazy Rembrandta van Rijn: Dziewczyna w ramie obrazu i Uczony przy pulpicie, które zostały zakupione od spadkobierców króla w 1815 roku i włączone do kolekcji Lanckorońskich, a obecnie dzięki darowi Karoliny Lanckorońskiej z 1994 roku prezentowane są na Zamku Królewskim w Warszawie. Można również odnotować wiele dzieł mistrzów flamandzkich i francuskich. Sztuka niemiecka, angielska i włoska była mniej licznie reprezentowana. Kształtując kolekcję, Stanisław August korzystał z rad swojego najbardziej zaufanego doradcy - Marcello Bacciarellego, który opracował długoletni program pozyskiwania dzieł sztuki. Utworzona kolekcja obrazów ma uniwersalny charakter, oparty na wzorcach rzymskich, drezdeńskich i wiedeńskich dworów. Obecnie w Pałacu na Wyspie prezentowana jest królewska kolekcja obrazów Stanisława Augusta, obejmująca 140 dzieł, które są eksponowane zgodnie z zasadami obowiązującymi w XVIII wieku. Spośród najciekawszych obrazów należy wymienić: Portret sir Charlesa Hanbury 'ego Williamsa, ambasadora angielskiego w Rosji, mentora przyszłego króla, pędzla Antona R. Mengsa, Satyrę grającą na flecie Jakuba Jordaensa Starszego, Ezaw i Jakub Jana Victorsa oraz Portret księżnej Giuliany Pubblicola Santacroce Angelici Kauffmann.

Kolekcja rzeźb na dworze królewskim składała się zarówno z marmurowych posągów, jak i gipsowych kopii ważnych dzieł starożytnych i współczesnych. Najbardziej licznie obecnymi były odlewy gipsowe - zgodnie z inwentarzem z 1795 r. było ich 563. W XVIII wieku najważniejszym narzędziem edukacji i studiów artystycznych było naśladownictwo rzeźb starożytnych. Od wieku XV na całym kontynencie powszechna stała się moda na "masową produkcję i podziwianie gipsowych kopii dzieł antycznych i nowożytnych". Odlewy gipsowe uznawane były za "bardzo ważny środek poznawania tajników sztuki i równie istotne, co oryginalne dzieła, o ile pierwsze są dobrze wykonane (wiernie odzwierciedlają oryginał)". Odlewy gipsowe były dla rzeźby tym, czym grafika dla malarstwa - sposobem rozpowszechnienia znanych dzieł w całej Europie. Ostatecznie wysoką rangę odlewów gipsowych potwierdził Johann Joachim Winckelmann. W 1755 r. ukazało się jego dzieło Myśl o naśladowaniu greckich rzeźb i malowideł, w którym jasno wskazywał na naśladownictwo starożytnych jako sposób kształtowania właściwego warsztatu artystycznego na wzór wielkich mistrzów. Jednym z zamierzeń Stanisława Augusta było powołanie Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, mające spowodować "rozkwitanie sztuki w kraju" poprzez zapewnienie młodym artystom dostępu do europejskiej edukacji artystycznej. Warszawa miała stać się artystycznym centrum na miarę europejskich dworów w Dreźnie, Wiedniu, Paryżu czy Berlinie, jednakże te plany nie zostały zrealizowane przez króla.

Król Stanisław August wydał zamówienie na kopie najsłynniejszych starożytnych rzeźb, aby je wyeksponować w nowoczesnym muzeum publicznym. Grupa Laokoona, Herakles Farnese, Flora Farnese, Apollo Belweder, Meleager, Amazonka Mattei i Hermes Ludovisi miały być prezentowane w Starej Oranżerii, która była odmalowana za pomocą iluzjonistycznych architektur arkadowych z włoskim pejzażem. W 2012 roku odkryto zachowane malowidła z XVIII wieku, które zostały zaprojektowane przez Jana Chrystiana Kamsetzera. Obecnie, po konserwacji, można podziwiać te malowidła oraz odlewy gipsowe, które król zgromadził z myślą o muzeum publicznym i planowanej Akademii Sztuk Pięknych.

Stanisław August zmarł w Petersburgu w 1798 roku, nie dożywając zakończenia prac prowadzonych w jego ukochanych Łazienkach. Jako władca, polityk i człowiek wszedł w największą możliwą porażkę, która była tym bardziej uderzająca, że przeczyło to tym, co mu później zarzucano; nie był ani zdrajcą, ani marionetką Rosji, lecz osobą z wyrazistą osobowością i własnym programem, za którego realizację jego rządy miały jeden cel - poprawę sytuacji Rzeczypospolitej. Niemniej jednak, pomimo jego wysiłków, sytuacja stale się pogarszała, co on sam często mógł jedynie bezradnie obserwować, choć nigdy nie stał bezczynnie.

Po śmierci króla zbudowano Pałac Łazienkowski

Po śmierci Stanisława Augusta, jego dziedzictwo Łazienki Królewskie przeszło na Jozefa Poniatowskiego, a później na jego siostrę Marię Teresę Tyszkiewiczową. W 1817 r., książęta podjęli decyzję o sprzedaży rezydencji. Car Rosji Aleksander I kupił Łazienki jako letnią siedzibę ostatniego króla Polski, a teraz jako "Króla Odrodzonego Królestwa Polskiego".

Przez niemalże sto lat, Łazienki Królewskie zaliczały się do rodziny Romanowów, jednocześnie stanowiąc ulubione miejsce spacerów warszawian. W tym okresie , Belweder został przemodelowany na potrzeby namiestnika - Wielkiego Księcia Konstantego, zaś w 1846 r. z zachodniego skrzydła Pałacu na Wyspie została dobudowana kaplica cerkiewna wg projektu Andrzeja Gołońskiego. W międzywojennym dwudziestoleciu kaplica ta została przeistoczona na katolicką, jednakże dopiero po II wojnie światowej została rozebrana.

Kiedy I wojna światowa wybuchła, Rosjanie zabrali z Łazienek większość dzieł sztuki, ktore zostały zwrócone do kraju w 1921 r. na mocy traktatu ryskiego. W międzywojniu Łazienki Królewskie, tak jak Zamek Królewski na Wawelu i Zamek Królewski w Warszawie, były siedzibą reprezentacyjną Rzeczypospolitej. Był to czas, w którym odkrywano na nowo tożsamość tego miejsca i jego historię. We wspomnieniach Władysława Tatarkiewicza: "Po wojnie, w czasach polskich, Łazienki znalazły się znowu w rękach polskich, odzyskały one sprzęty wywiezione przez Rosjan, i zostały otoczone opieką kompetentnych kustoszów". "Po przejęciu Łazienek przez polskie władze natychmiast zabrano się do usunięcia zniekształceń z czasów rosyjskich i do przywrócenia pałacowi wyglądu, jaki miał za Stanisława Augusta".

Pałac na Wyspie w Łazienkach stał się ważnym elementem tożsamości Polski, jako letnia rezydencja ostatniego króla. Odsłonięty pomnik Jana III Sobieskiego upamiętniający odsiecz wiedeńską w 1788 roku, stał się symbolem wolności. Podchorążywka zaś, była miejscem wybuchu Powstania Listopadowego w 1830 roku, a Belweder siedzibą marszałka Józefa Piłsudskiego. II wojna światowa zaś przyniosła największą tragedię w historii Łazienek Królewskich. W 1944 roku, po upadku powstania warszawskiego, okupanci wywiercili setki otworów na dynamit, pomimo tego wysadzenie nie doszło do skutku, a pałac został podpalony. W wyniku pożaru ucierpiało pierwsze piętro, dekoracje malarskie Sali Salomona, plafony Pokoju Bachusa i Kąpielowego oraz drewniane posadzki. Na szczęście pozostałe obiekty, takie jak Pałac Myślewicki, Biały Domek czy Stara Oranżeria z Teatrem Królewskim, uniknęły zniszczenia.

16 maja 1960 r. po ponownym odrestaurowaniu, pierwsze sale pałacu zostały udostępnione publicznie. Od tego czasu, cały zespół stylowych ogrodów i zabytkowych obiektów - jako Muzeum Łazienki Królewskie - jest dostępny dla wszystkich chętnych do zwiedzania.

Royal Gardens

Królewskie ogrody są znane ze swojej wspaniałości i piękna. Ogrody te znane są ze swojego majestatycznego i budzącego respekt wyglądu, a odwiedzający często przychodzą podziwiać ich wspaniałość. Znajduje się tu wiele gatunków flory i fauny, a architektura krajobrazu jest naprawdę niezwykła. Spacer po tych terenach zapewnia spokojną i pogodną atmosferę, którą można się cieszyć.

Łazienki Królewskie odznaczają się nie tylko klasycystyczną architekturą i królewskimi zbiorami dzieł sztuki, ale także trzema historycznymi ogrodami o odmiennych stylach, które powstały w różnych okresach. Te ogrody, łącznie zajmujące 76 hektarów, są obecnie zlokalizowane w centrum nowoczesnego miasta. W pobliżu Łazienek znajdują się Ogrody Botaniczne, Agrykola i Ujazdowski, tworząc w Warszawie niezwykły zespół zieleni, sięgający do Zamku Królewskiego i Cytadeli.

Gwiaździście ułożony, regularny ogrod w stylu włoskim, pochodzący z przełomu XVII i XVIII w. powstał na terenie dawnego Zwierzyńca, należącego do Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Przekształcenia terenu, który wówczas liczył 146 hektarów, zostały zrealizowane za sprawą króla Stanisława Augusta, pod słuszną radą Augusta Fryderyka Moszyńskiego - miłośnika i propagatora rozpowszechniającego się w Europie angielskiego stylu ogrodowego. To wtedy w Łazienkach, obok regularnej zieleni, pojawiły się nowe kompozycje, wykorzystujące naturę i jej formy. Pawilony i rzeźby z kolekcji królewskiej, przemieniły ogród w "nowożytne muzeum na powietrzu".

Stanisław August, według jego wizji, stworzył Łazienki Królewskie jako wyraz utopijnego marzenia o miejscu idealnym, w którym byłaby sprawiedliwość, życie w harmonii, prostota i szczęście dla wszystkich. Symbolizował to ogród, Pałac na Wyspie i złożony układ wodny. Południowy staw z wyspą i mostem z kamienną kaskadą oraz staw południowy, zamknięty w perspektywie mostu z pomnikiem Jana III Sobieskiego, stanowiły główne osie widokowe z Pałacu na Wyspie.

Okres panowania Stanisława Augusta to również czas ustanowienia głównej alei reprezentacyjnej i spacerowej Łazienek - Promenady Królewskiej, łączącej Pałac na Wyspie z Białym Domkiem. Na jej skrzyżowaniu z Drogą Wilanowską, która w 1780 r. została przemianowana na Aleję Chińską, postawiono Most Chiński, zwany również Bramą Chińską. Był to wyraz mody Stanisława Augusta na egzotykę z Dalekiego Wschodu, która w owym czasie cieszyła się popularnością. Most ten został rozebrany w XIX w., lecz w 2014 r. otwarto Ogrod Chiński, położony w północnej części Alei Chińskiej, z drewnianym pawilonem, altaną i kamiennym mostkiem wplecionymi w naturalistyczny krajobraz. Zakończeniem Promenady Królewskiej jest, stojące w pobliżu Białego Domku, brązowe popiersie Stanisława Augusta, odlew rzeźby Andre Le Bruna, który został wystawiony przez Muzeum "Królowi Stanisławowi Augustowi w podzięce za Łazienki".

Podczas XIX w. przy okazji nowych właścicieli Łazienek Królewskich pojawił się nowy ogród krajobrazowy. Poniżej siedziby księcia Konstantego, brata cara i namiestnika, zbudowano Ogrod Romantyczny za Aleją Chińską. Na skarpie, wśród łąk i swobodnie posadzonych drzew, powstał staw o nieregularnym kształcie. Usypano na nim wyspę, na której ustawiono popiersie matki cara Marii Fiodorowny, wzorując się na popularnym ogrodzie w Ermenonville. Ogród Romantyczny dodatkowo został udekorowany za pomocą pawilonów, takich jak Świątynia Sybilli antycznej, Świątynia Egipska i Nowa Oranżeria neogotycka. Wszystkie te budynki miały charakter historyczny.

Również w XX wieku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Łazienki Królewskie otrzymały nowe realizacje ogrodowe. W 1926 roku, w ramach części Ogrodu Modernistycznego o geometrii i charakterze naturalistycznym, postawiono pomnik Fryderyka Chopina, autorstwa Wacława Szymanowskiego. Ogrody stały się także panteonem ważnych postaci świata kultury. Oprócz Fryderyka Chopina, tutaj znajdują się pomniki oraz popiersia m.in. Stanisława Wyspiańskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Henryka Sienkiewicza i Franciszka Liszta.

We wschodniej części Łazienek, zostało zbudowane modernistyczne ogrodowe założenie, w którym znajduje się fontanna z figurą przedstawiającą Jutrzenkę.

Tradycja Oświecenia

Oświecenie to okres w historii, który jest powszechnie uznawany za wpływ na rozwój nowoczesnych idei. Podczas tej ery myśliciele i filozofowie zaczęli kwestionować tradycyjne sposoby myślenia i zamiast tego starali się odkrywać nowe, bardziej postępowe koncepcje. Takie podejście do myślenia odbiło się szerokim echem w całej Europie, prowadząc do rozprzestrzenienia się idei oświeceniowych na całym kontynencie. Ten okres czasu jest obecnie często określany mianem "wieku oświecenia" i przypisuje się mu stworzenie podstaw nowoczesnego społeczeństwa.

Stanisław August's magnum opus, Łazienki Królewskie, to nie tylko zbiory sztuki, architektury i otaczających je ogrodów, ale także wypełniająca je muzyka, poezja, teatr oraz spotkania intelektualistów i sławne czwartkowe obiady. Dziś tradycja oświecenia jest kontynuowana przez Muzeum Łazienki Królewskie, którego program realizowany jest za pośrednictwem wystaw kolekcji królewskich, programu edukacyjnego, debat, konferencji i festiwali, a także nowoczesnych działań muzeum otwartego i przyjaznego dla wszystkich.

Od 1925 r., kiedy prof. Władysław Tatarkiewicz opublikował Pięć studi ow o Łazienkach Stanisława Augusta, wydawało się, że wszystko o letniej rezydencji Stanisława Augusta zostało już powiedziane i napisane. Jednakże, działalność Muzeum, jak i naszego Ośrodka Badań nad Epoką Stanisławowską, odkrywa nowe, dotąd nieznane fakty i źródła ikonograficzne, które dają cenne publikacje, takie jak Pamiętniki Stanisława Augusta, które zostały po raz pierwszy opublikowane. Źródłowa wiedza jest również podstawą działań edukacyjnych Muzeum, skierowanych do szerokiego grona odbiorców.

Pomnik Fryderyka Chopina słynie z letnich koncertów, lipcowego Festiwalu Strefa Ciszy, odbywającego się w Łazienkach, oraz wrześniowego Festiwalu Oper Barokowych w Teatrze Królewskim.

Odwiedzający Łazienki wyczuwają dawny urok miejsca, w którym odnaleźć można odskocznię od zgiełku miasta. Miejsce to od dawna pobudza różne uczucia, szczególnie w epoce Stanisława Augusta, który wprowadził sztukę wywoływania emocji. A więc, każdej wiosny zadajemy sobie to samo pytanie, które zadawał kiedyś zatęskniony król: «Czy drzewa wkrótce obiecują pokryć się liśćmi w Łazienkach?»

Można zauważyć, że technologia miała znaczący wpływ na sposób, w jaki prowadzimy nasze życie. Od sposobu, w jaki się komunikujemy, do sposobu uzyskiwania informacji, wykorzystanie technologii miało duży wpływ na nasze codzienne życie. Nawet w naszej działalności rozrywkowej, technologia stała się integralną częścią społeczeństwa.

---